ԱՐԿԱԾԱՅԻՆ ՃԱՄՓՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆ ԴԵՊԻ ՇՈՐԺԱ

0

ՕՐԸ ՝ մարտի 4

Մասնակիցներ ՝քոլեջի ուսանողներ, ուսուցիչներ

Համակարգող ՝Ագապի Օհանյան

Պատասխանատուներ ՝ Տիգրան Զոհրաբյան, Էլյա Սահակյան

Մեկնումը՝ ժամը 9։00-ին Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու բակից

Վերադարձը՝ մինչև 20։00 Սուրբ Երրորդություն եկեղեցի

Մեքենայի ընդհանուր ճանապարհը 220կմ։

Նպատակը , ծանոթանալ Շորժա Համայնքին, շփվել մարդկանց հետ, վեր հանել խնդիրները, տեղանքին ծանոթանալ տեղաբնիկների աչքերով, բացահայտել առանձնահատկությունները ուսումնասիրել պատմամշակութային վայրերը, հայրենագիտական, հայրենաճանաչողական քայլարշավ։

Կանգառներ

Սևանա կղզի, Գյուղ Շորժա(Շողակաթ), Շորժա գյուղի եկեղեցիներ, քարանձավներ, սև սար, Ծիրանի դաշտ, Ձնծաղիկի դաշտ

Արդյունքը ՝  կազմել սեփական տուր-փաթեթները, բարձրաձայնել խնդիրները։

Մեկնման երթուղի ՝Երևան-Չարենցավան-Հրազդան-Սևան-Ծովագյուղ-Շորժա.

Հետադարձ ՝Շորժա – Ծովագյուղ – Սևան-Հրազդան – Չարենցավան – Երևան

Անհրաժեշտ պարագաները՝

• ուսապարկ
• անձրևանոց
• հարմարավետ հագուստ
• մեկ օրվա համար նախատեսված սնունդ՝ բրդուճներ, միրգ,
• ջուր՝ անհատական
• դանակ և փոքր տարա ձնծաղիկի համար

• առաջին օգնության արկղիկը՝ Քոլեջն է տրամադրում
• Եվ բարձր տրամադրություն

Վարորդի Անունը ՝ Սենիկ Ներսիսյան 094047107

Երթուղայինի համարները 71 QV 111

Գումարը՝3500

Մասնակիցներ՝

1.Ագապի Օհանյան 2-րդ կուրսի ուսանող

2.Անուշ Հարությունյան 2-րդ կուրսի ուսանող

3.Հրաչուհի Մանվելյան 2-րդ կուրսի ուսանող

4.Լիլիթ Գրիգորյան 2-րդ կուրսի ուսանող

5.Բելա Մարտիրոսյան 2-րդ կուրսի ուսանող

6.Աննա Հովսեփյան 2-րդ կուրսի ուսանող

7.Ռոզա Փուրթոյան 2-րդ կուրսի ուսանող

8.Հասմիկ Խաչատրյան 1-ին կուրսի ուսանող

9. Անահիտ Աբգարյան 3-րդ կուրսի ուսանող

10. Արման 3-րդ կուրսի ուսանող

11.Ժաննա 1 -ին կուրսի ուսանող

12.Արևիկ Գևորգյան 3-րդ կուրսի ուսանող

13.Անի Հարությունյան 3-րդ կուրսի ուսանող

Դիտումը հոգեբանական երևույթների նպատակուղղված, կազմակերպված ընկալումն է որոշակի պայմաններում դրանք ուսումնասիրելու նպատակով։

Դիտման մեթոդը հետազոտության հնագույն մեթոդն է,նրա օգնությամբ կարելի է մարդու մասին լայն տեղեկություններ ստանալ։

Դիտումը նաև հատուկ մեթոդ է,այն հայտնաբերում է օբյեկտի մի շարք հատկություններ, նրանց միջև առկա կապերը։ Դիտումը տալիս է օբյեկտի մասին ամբողջական և իրական պատկերացում։

Գիտական, հոգեբանական դիտումը պահանջում է նպատակի առկայություն, դիտման գործընթացի կազմակերպվածություն, ստացված արդյունքների գրանցում, ինչպես նաև գրանցվող նյութի ամբողջականությունը։

Նպատակի գիտակցումը դիտման առարկան է։ Դիտողը գիտի, թե ինչ պետք է նկատի այս կամ այն իրավիճակում։ Հենց դրա վրա էլ նա կենտրոնացնում է իր ուշադրությունը։

Նպատակուղղվածությունը և նրանից բխող պլանաչափությունն ապահովում է դիտման կազմակերպվածությունը։

Դիտման գործընթացում շատ կարևոր է գործողությունների հաջորդականությունը։

Դիտման մեթոդը բավական բարդ, աշխատատար դիագնոստիկ գործիք է, որը դիտարկողից պահանջում է բարձր մասնագիտական փորձ և հատուկ պատրաստվածություն։

Ինքնադիտումը սեփական ներհոգեկան վիճակները, գիտակցության ոլորտի բովանդակություններն ու գործողությունները դիտելու և ներքին ուշադրության միջոցով արտացոլելու երևույթ է։

Առանձնացվում է երկու կողմ՝ ինտրոսպեկցիա (ներհայեցողություն) և օբյեկտիվ ինքնադիտում։

Ինքնադիտում կարող է կատարել գիտակցական հոգեվիճակում գտնվող անձը։ Ինքնադիտման տվյալները չի կարելի ճշգրիտ և վերջնական համարել։ Ինքնադիտումը թույլ է տալիս վարկածներ, որոնք ստուգվում և լրացվում են այլ մեթոդներով (հատկապես էքսպերիմենտներով), վերլուծվում և մեկնաբանվում։

Օբյեկտիվ դիտման համար մատչելի վարքի ձևերը ներհոգեկան պրոցեսների ցուցանիշներ կամ դրսևորումներ են, որոնց մեկնաբանումը խորացնում է ներհոգեկան երևույթների իմացությունը՝ ոչ մի չափով չվերացնելով ներհայեցողությունից օգտվելու անհրաժեշտությունը։ Ինքնադիտման օբյեկտիվ բովանդակության առկայության շնորհիվ այդ մեխանիզմի միջոցով ստացված տվյալները (օրինակ՝ ձայնը, գույնը, ջերմության զգայությունները, զգայական ընկալումներն ընդհանրապես) օգտագործվում են նաև ֆիզիկա-քիմիական գիտություններում որպես մարմինների ներքին հատկություններն ուսումնասիրելու անհրաժեշտ տվյալներ։

Առանց ինքնադիտման հոգեկան պրոցեսների ուսումնասիրությունն անհնար է։

Ներհայեցողությունը (ինտրոսպեկցիա) մարդու կողմից իր հոգեկան վիճակներին և մտքերի ընթացքին անմիջականորեն ուշադրությամբ հետևելու և արտացոլելու գործընթաց է։

Ներհայեցողությունը ոչ միայն ուսումնասիրության ենթակա հոգեկան գործընթաց է, այլև հոգեբանական ուսումնասիրության մեթոդներից մեկը, քանի որ թույլ է տալիս ստանալ շատ կարևոր հոգեբանական փաստեր, որոնք այլ մեթոդների կիրառման դեպքում մնում են անմատչելի։

Ներհայեցողություն կատարելու ընդունակությունը օնտոգենեզում զարգանում է աստիճանաբար, կապված է ինքնագիտակցության զարգացման հետ և մեծ չափով պայմանավորում է անձի բարոյահոգեկան հասունացման հաջող ընթացքը։

Դիտման մեթոդը հետազոտության հնագույն մեթոդն է։ Դրա օգնությամբ կարելի է մարդու մասին լայն տեղեկություններ ստանալ։ Այն անփոխարինելի է այնտեղ, որտեղ մշակված չեն ստանդարտացված ընթացակարգեր։ Դիտման մեթոդը չափազանց մեծ նշանակություն ունի երեխաների հոգեբանական առանձնահատկություններն ուսումնասիրելու համար, քանի որ նրանք մեծ խնդիրներ են առանջնացնում փորձարարական հետազոտության ընթացքում։

Դիտման՝ որպես ընդհանուր հոգեբանական մեթոդի նշանակությունը նրանում է, որ, ի տարբերություն այս կատեգորիայի այլ մեթոդների (զրույց, հարցազրույց, հարցաթերթ, թեստ), այս մեթոդը հնարավոր է ոչ միայն յուրաքանչյուր հետազոտության մեջ, նույնիսկ անխուսափելի է։ Եթե նույնիսկ օբյեկտի ուսումնասիրման համար օգտագործվում է այլ փորձարարական մեթոդ, դիտումը պարտադիր ուղեկցում է վերջինիս։ Ցանկացած ուսումնասիրման ժամանակ հետազոտողը դիտում է, հետևում է փորձարկվողի ռեակցիաներին և վարքի դրսևորումներին, ինչպես նաև հետևում է փորձի անցկացման պայմաններին։ Թերևս միայն փաստաթղթերի ուսումնասիրությունն է անցկացվում առանց հետազոտվող օբյեկտի անմիջական դիտման։ Սակայն, այստեղ էլ հետազոտողը անուղղակիորեն օգտագործում է դիտման արդյունքներ։ Այս առումով, կարելի է ասել, որ դիտումն ընկած է ցանկացած հետազոտության հիմքում։

Բայց դիտումը նաև հատուկ մեթոդ է. այն հայտնաբերում է օբյեկտի մի շարք հատկություններ, նրանց միջև առկա կապերը։ Դիտումը տալիս է օբյեկտի մասին ամբողջական և իրական պատկերացում։

Գիտական, հոգեբանական դիտումը պահանջում է նպատակի առկայություն, դիտման գործընթացի կազմակերպվածություն, ստացված արդյունքների գրանցում, ինչպես նաև գրանցվող նյութի ամբողջականությունը և ադեկվատությունը։

Նպատակի գիտակցումը դիտման առարկան է։ Դիտողը գիտի, թե ինչ պետք է նկատի այս կամ այն իրավիճակում։ Հենց դրա վրա էլ նա կենտրոնացնում է իր ուշադրությունը։ Դիտման նպատակաուղղվածությունն ապահովում է նրա ընտրողական բնույթը՝ առանձնացնելով դիտողի համար էականը, կարևորը։

Վարքի դրդապատճառներն անմիջականորեն կապված են պահանջմունքների հետ: Պահանջմունքը կարիքի ապրումն է՝ իր հուզական և որոշակի վարքի դրսևորմանը դրդող տարրերով հանդերձ: Պահանջմունքները լինում են ֆիզիոլոգիական, հոգեբանական, սոցիալագան և այլն: Պահանջմունքներն ամորֆ, չձևավորված կարիքներն են, որոնք հստակեցվում են և դառնում դրդապատճառներ: Պահանջմունքներն ունիվերսալ են, սակայն, դրանց բավարարման ձևերը կարող են ունենալ մշակութային առանձնահատկություններ, որոնք կարող են կապվել անհատականի ու խմբայինի խրախուսման ու ճնշման հետ:

Դրդապատճառները՝ մոտիվները, այն շարժիչ գործոններն են, որ ուղղորդում են մարդկանց գործողությունները: Մոտիվացիան մի շարք մոտիվների ու դեմոտիվատորների և, բացի դրանցից, արտաքին ու ներքին այլ գործոնների ու ստիմուլների համադրությունն է: ևը լինում են ներքին (ինտրինսիվ) և արտաքին (էքստրինսիվ), գիտակցական և անգիտակցական: Իրական վարքը բազմապատճառական է (պոլիդետերմինացված). դրա ուղղորդմանը մասնակից են բազմաթիվ դրդապատճառներ, արտաքին գործոններ, բնավորության կայուն գծեր և այլն:

Վարքը հասկանալու համար անհրաժեշտ է նաև հասկանալ մարդու դիրքորոշումը: Հոգեբանության մեջ դիրքորոշում է անվանվում մարդու որոշակի կանխատրամադրվածությունը՝ որոշակի ձևով գործելու չգիտակցված կամ կիսագիտակցված պատրաստակամությունը: Հոգեբանության մեջ շատ են օրինակները, երբ դիրքորոշումն ազդում է գործունեության արդյունավետության վրա: Դրական դիրքորոշումը, սակայն, կարող է հակառակ ազդեցություն ունենալ: Դիրքորոշումներն ու դրդապատճառները կարող են կայուն լինել և միասին կազմել անձի ուղղվածություն:

Սոցիոլոգիական գիտելիքների օբյեկտն է հասարակություն, «Սոցիոլոգիա» տերմինը բխում է լատիներեն «Societas» – Հասարակություն եւ հունական «պատկերանշաններ» – դասավանդումը, իմաստը «հասարակության վարդապետության» բառացի թարգմանության մեջ: Մարդկային հասարակությունը եզակի երեւույթ է: Այն ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն տեղակայված է բազմաթիվ գիտությունների 

Սոցիոլոգիական գիտելիքների օբյեկտն է հասարակություն, «Սոցիոլոգիա» տերմինը բխում է լատիներեն «Societas» – Հասարակություն եւ հունական «պատկերանշաններ» – դասավանդումը, իմաստը «հասարակության վարդապետության» բառացի թարգմանության մեջ: Մարդկային հասարակությունը եզակի երեւույթ է: Այն ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն տեղակայված է բազմաթիվ գիտությունների առարկա (պատմություն, փիլիսոփայություն, տնտեսագիտություն, հոգեբանություն, իրավագիտություն եւ այլն), որոնցից յուրաքանչյուրն ունի հասարակության ուսումնասիրության իր սեփական տեսանկյունը։ Սոցիոլոգիայի թեման է Հասարակության սոցիալական կյանք, Մարդկանց եւ համայնքների փոխազդեցությունից բխող սոցիալական երեւույթների համալիր: «Սոցիալական» հայեցակարգը վերծանվում է, կապված նրանց հարաբերությունների գործընթացում մարդկանց կյանքի հետ: Մարդկանց կենսական գործունեությունն իրականացվում է հասարակության մեջ երեք ավանդական ոլորտներում (տնտեսական, քաղաքական, հոգեւոր) եւ մեկ ոչ սովորական: Երեքը առաջին հերթին տալիս են հասարակության հորիզոնական հատված, չորրորդը ուղղահայաց, ենթադրյալ բաժին է հանրային կապերի սուբյեկտների (էթնոս, ընտանիքներ եւ այլն): Սոցիալական սարքի այս տարրերը ավանդական ոլորտներում իրենց փոխգործակցության եւ սոցիալական կյանքի հիմքում կազմելու գործընթացում, որը գոյություն ունի իր բոլոր բազմազանության մեջ, վերակառուցվում եւ փոփոխվում է միայն մարդկանց գործունեության մեջ:

Մարդիկ շփվում են, միավորվելով տարբեր ընդհանուրության, սոցիալական խմբերի: Նրանց գործունեությունը հիմնականում կազմակերպվում է: Հասարակությունը կարող է ներկայացվել որպես փոխգործակցող եւ փոխկապակցված համայնքների եւ հաստատությունների, սոցիալական վերահսկողության ձեւերի եւ մեթոդների համակարգ: Անհատականությունն իրեն դրսեւորվում է սոցիալական դերերի ամբողջությամբ եւ կարգավիճակի միջոցով, որը նա խաղում կամ զբաղեցնում է այս սոցիալական համայնքներում եւ ինստիտուտներում: Միեւնույն ժամանակ, կարգավիճակը հասկացվում է որպես հասարակության մեջ մարդու դիրքորոշում, որը սահմանում է կրթության, հարստության, զորության եւ այլնի հասանելիությունը: Դերը կարող է սահմանվել, ինչպես եւ սպասվում է մարդու պահվածքը `իր կարգավիճակի պատճառով: Այսպիսով, սոցիոլոգիան ուսումնասիրում է սոցիալական կյանքը, այսինքն, սոցիալական դերակատարների փոխազդեցությունն իրենց սոցիալական կարգավիճակի հետ կապված խնդիրների վերաբերյալ: