January 11

Воин и пахарь

И жизнь была, и текла своим чередом. И были люди, и у каждого было дело свое. И призван был каждый на труд по силам его, и отдавал себя сколько мог. И не знали люди усталости, ибо незнакомо было им. И труд был в радость, ибо служил людям.

И был суетен мир, и шли войны из года в год, и земля ждала сева, чтобы давать плоды. И шел на сражение воин, чтобы родила земля, и выводил быков на поле пахарь, чтобы укрепить его.И было так издревне, и был на земле их мир и покой. И не единожды проходил тот воин мимо полей, и знал он крестьянина, приветствуя труд его.

И в один год не прошел мимо тот воин, и вместо него шел другой муж. И спрашивал его пахарь: “Где тот, чью силу знали многие царства?” И отвечал ему воин, помня о сотоварище: “Господу стал угоден он, потому и пал от рук вражьих. И призвал Господь иных на труд ратный, и не миновал я воли его. И как ты, ждал я прежде солнца, спеша в поля, и не обделен был благодатью. И заботило другое, но пришел ныне черед иному. И обязан я воздать благодати, и страданий не миную, не воздав. И благодать будет тебе, как в годы прежние, ибо и я призван ныне к защите”. И простились они с надеждой, веря в дело свое.

И на будущий год призван был пахарь к воинству, и знал, что умрет как те, кого видел. И смерть не пугала его, ибо помнил о начале и конце призвания. И полагался на Господа, помня о любви его к роду людскому. И платили любовью ему за призвание, ибо живы были, и были у жизни каждой свои плоды.

Զինվորը և հողագործը

Եվ կյանք կար, և ընթանում էր իր հունով։ Ու կային մարդիկ, և ամեն մեկն ուներ իր աշխատանքը։ Եվ յուրաքանչյուրը աշխատում էր իր ուժերի չափով և տրվում էր գործին,որքան կարող էր։ Մարդիկ չգիտեին հոգնածությանը, քանի որ ծանոթ չէին դրան։Եվ աշխատանքը ուրախություն էր, քանի որ այն ծառայում էր մարդկանց:

Եվ ունայն էր աշխարհը, և տարեցտարի պատերազմներ էին լինում, և հողը սպասում էր ցանքսին, որ պտուղներ տա։Եվ գնում էր մարտի զինվորը, որ հողը ծնվի, և հողագործը դաշտ էր տանում եզներին, որ հողն ամրապնդի։ Եվ հնուց այդպես էր, և երկրի վրա խաղաղ էր ու հանգիստ։

Եվ մի տարի այդ մարտիկը չանցավ և նրա տեղը մեկ ուրիշն անցավ։ Եվ հարցնում է նչան հողագործ․«Ու՞ր է նա, ում ուժը գիտեին շատ թագավորություններ»։ Եվ պատասխանեց նրան զինվորը՝ հիշելով իր ընկերոջը․«Աստված տարավ նրան, որովհետև նա ընկավ թշնամու ձեռքով»։Եվ աստված ուրիշներին կոչ արեց ռազմական գործի։ Եվ ես չհակառակվեցի նրա հետ։ Եվ ինչպես դու, սպասում էի ես մինչև արևը, շտապելով դաշտ, չզրկվելով իմ շնորքից։ Եվ ինձ անհանգստացնում էր մեկ այլ բան, բայց հիմա եկել է մյուսի հերթը: Եվ պարտավոր եմ, ես շնորհ կտամ և առանց փոխհատուցելու չեմ խուսափի տառապանքից: Եվ շնորհը կլինի քեզ, ինչպես նախորդ տարիներին, որովհետև ես նույնպես ընտրված եմ պաշտպանվելու »: Եվ նրանք հույսով հրաժեշտ տվեցին ՝ հավատալով իրենց գործին: Եվ հաջորդ տարի հողագործին կանչեցին բանակ, և նա գիտեր, որ ինքը կմեռնի իր տեսածների նման: Եվ մահը չէր վախեցնում նրան, քանզի նա հիշեց կոչման սկիզբն ու ավարտը: Եվ նա հույսը դնում էր Աստծո վրա՝ հիշելով իր սերը մարդկության հանդեպ։Եվ նրանք սիրով վճարեցին նրան իր կոչման համար, քանի որ նրանք կենդանի էին, և յուրաքանչյուր կյանք ուներ իր պտուղները: